Filozofia starożytnych Indii
Podstawą filozofii indyjskiej są Wedy(teksty sakralne), a także komentarze do nich. Te teksty są najstarszym zabytkiem kultury indoaryjskiej. Zostały one utworzone w XV wieku pne. e. Wierzono, że Wedy istniały zawsze i nigdy nie zostały stworzone przez nikogo. Dlatego te święte teksty nie mogły zawierać błędnych informacji. Większość z nich jest napisana w języku mistycznym (sanskryckim). Za jego pomocą wszechświat komunikuje się z człowiekiem.
Część Ved jest reprezentowana przez zapisy rewelacji,kosmiczne prawdy. "Shrudi" jest dostępne tylko dla osób, które są inicjowane. "Smriti" (inna część świętych tekstów) to adaptowane teksty dla osób mniej utalentowanych (robotników, kobiet, przedstawicieli niższych kast). W szczególności indyjskie sagi Mahabharaty i Ramajany odnoszą się do "smriti".
Filozofia starożytnych Indii ujawnia taką koncepcję jak "Karma". Wierzono, że karma jest prawem konsekwencji i przyczyny. Każdy od tego zależy, nawet bogowie.
Filozofia starożytnych Indii, w jednym z filozoficznychkategorii, zawierało pogląd, że wszystko wokół osoby jest iluzją. Ignorancja człowieka przyczynia się do iluzorycznej wizji świata. Nazywała się Maya.
Tradycyjne indyjskie szkoły filozoficzne są podzielone na prawosławnych (po ściśle oparty na starożytnych nauk) i szkoły prawosławnej. Pierwszy uznał autorytet Ved.
Nyaya jest jedną z ortodoksyjnych szkół. Zgodnie ze zrozumieniem świat materialny istniał. Wiedza człowieka została zrealizowana poprzez pięć zmysłów. Filozofia starożytnych Indii w tej szkole uczyła, że wszystko, co wykracza poza granice uczuć, nie istnieje. Rozpoznano cztery źródła wiedzy: wnioskowanie, percepcję, porównanie, słowo autorytetu.
Inna szkoła prawosławna byłaVaiseshika. Została założona przez Rishich z Kanady. W tej szkole filozofia starożytnej Indii rozpoznała istnienie dwóch światów: zmysłowego i nadprzyrodzonego. W sercu wszystkiego leżą niepodzielne cząsteczki (atomy). Pomiędzy nimi przestrzeń jest wypełniona eterem (akasha). Siłą życiową atomów był Brahman. Również ta filozofia rozpoznała dwa źródła wiedzy: wnioskowanie i percepcję.
W sercu Mimamsa (innej szkoły filozoficznej)autorytet świętych tekstów również kłamie. W tej szkole filozofowie starożytnych Indii koncentrują się na poprawnej interpretacji pism świętych (Wed), a także na znaczeniu rytuałów opisanych w nich.
Cechy filozofii starożytnych Indii, szkoła Sankhya są reprezentowane w świadomości materialności i obiektywności świata.
Nauczanie jogi było systemem praktycznych działań. Zostali skierowani do wiedzy absolutu. Nauczanie poświęcone jest definicji konkretnej siły napędowej w procesie wyzwolenia.
Pośród niekonwencjonalnych nauk filozoficznych następujezauważcie indywidualny materializm. Lokayad (szkoły) odrzucają potrzebę religii światowej. Uznają istnienie tylko tego, co się odczuwa (dusza jest ciałem). Celem życia, zgodnie z tym nauczaniem, było uzyskanie satysfakcji.
Doktryna dżinizmu rozpoznała odwiecznego, niestworzonegosubstancja. Ta podstawowa zasada świata była nośnikiem energii i miała prosty i prosty ruch. Dżinizm uczy, że atomy o różnych masach tworzą cały świat. Nieodłączne cząstki łączą się w rzeczy. Zgodnie z tym nauczaniem istnieje tylko nieożywiona materia i dusza. Główną zasadą szkoły filozoficznej było nie zadawanie krzywdy żyjącym.
Nauczanie buddyzmu zakładało cztery prawdy: życie jest cierpieniem; przyczyny cierpienia w pragnieniach i namiętnościach; pozbycie się cierpienia następuje po porzuceniu pragnień; uzupełnia wszystkie wyzwolenia człowieka z więzów samsary (odrodzenie serii - życie). Buddyzm propagowane Atishę, Szantarakszita, Czandrakirti i innych filozofów.
