Psychologia humanistyczna i jej rola w kształtowaniu zdrowej osobowości
Humanistyczne podejście w psychologii pojawił się w obiegu naukowym w latach trzydziestych dwudziestego wiekuwiek jako alternatywa dla ówczesnej psychoanalizy i teorii behawioryzmu. Jego założyciele, Erich Fromm, Karl Rogers, Victor Frankl i Harold Maslow, w dużej mierze bazujący na podstawowych zasadach Freudianizmu, wciąż opierają się na integralności osobowości ludzkiej w procesie jej formowania. Psychologowie i filozofowie uznali za punkt wyjścia dla swojej teorii złożoną syntezę wszystkich nauk humanistycznych. Ten nowy naukowy trend w psychologii zyskał wielkie uznanie w połowie ubiegłego wieku, co było w pewnym stopniu spowodowane rozwojem demokracji w cywilizowanych krajach i wzrostem statusu osoby wolnej w życiu społecznym.
Psychologia humanistyczna obejmuje kompleksowe badanie wewnętrznychświat człowieka i znajduje zastosowanie nie tylko w psychiatrii, ale również w pedagogice, filozofii, kulturoznawstwie, a nawet politologii. Ta doktryna (nazywana również egzystencjalno-humanistyczną) jest najbardziej obiecującym kierunkiem w praktyce pedagogicznej, ponieważ opiera się na szacunku dla każdej osoby, na ostrożnym podejściu do jej wewnętrznego świata. W ten sposób wzrasta wzajemne postrzeganie światopoglądu i szacunek dla wartości innych.
Ta doktryna ma swoich przeciwników. Niektórzy uczeni twierdzą, że humanistyczny kierunek w psychologii rabat esencji biologiczneji nie bierze pod uwagę jego indywidualistycznych aspiracji do władzy i posiadania istotnych zasobów. Inna grupa specjalistów uważa, że postawa wobec każdej osoby jako celu, a nie jako sposób na humanizację pedagogiki, jest zbyt wysoka w społeczeństwie, w którym sukces jest ważny, pewien status społeczny. Twierdzi się, że kultywuje cechy introwertyka, chociaż cechy ekstrawertyków są ważniejsze dla współczesnego życia.
Społeczeństwo, które przetrwało przez krótki czas dwa światwojna okazała się nieprzygotowana do odpowiedzi na problemy dotyczące głębokiej istoty ludzkiej duszy. Zaprzeczanie dobroci i szalona przemoc, rozlew krwi i bohaterstwo, które manifestowały się podczas tych wojen, rodziły nowe pytania dotyczące człowieka i jego wewnętrznego świata. Zaostrzyło się to po upadku optymistycznej wiary w postęp społeczny, rozpadzie tradycyjnych więzi i coraz bardziej alienacji w społeczeństwie przemysłowym, którą pisarz Hermann Hesse trafnie nazwał "erą feerilletona". W tym sensie psychologia humanistyczna, pomimo bodźca "zewnętrznego sukcesu" działającego w społeczeństwie, praktykuje sympatyczne, zrozumienie, współczujące podejście do codziennego istnienia jednostki.
Jak wysoko jest ten pasek? Wszakże samo słowo "humanizm" pochodzi od słowa "homo" - człowiek. Ludzkość nie jest czymś obcym ludzkim zachowaniom, nie kłóci się z biologicznymi aspiracjami jednostki i osoby, nie trzeba "przechodzić nad siebie", aby okazać miłosierdzie, objawić czułość i miłość oraz troskę. Przeciwnie, działania te często pochodzą z głębokich warstw naszej istoty - twierdzi psychologia humanistyczna. Identyfikacja i kultywowanie tych cech,niewątpliwie, nieodłącznie związane z nami od samych narodzin przez sam fakt przynależności do gatunku Homo sapiens i leży u podstaw humanistycznego podejścia do pedagogiki.
"Ludzkość" w postawach behawioralnych nie jest bynajmniej odległa i niepraktyczna. nakaz moralny nałożony na nas"Z góry", ale wręcz przeciwnie, jest to nasze najbardziej naturalne zachowanie. Jest to niezwykle delikatna, ale także silna postawa jednostki wobec pełnego szacunku stosunku do jego wewnętrznego świata. To od psychologa zależy określenie tych szlachetnych ruchów duszy, nawet jeśli widoczne przejawy życia danej osoby są tylko złymi czynami, rozwijają te naturalne cechy i wpajają pełen szacunku stosunek do osobowości drugiego, do jego suwerennego ja. Psychologia humanistyczna pomaga zharmonizować nasz wewnętrzny świat, przezwyciężyć przepaść alienacji, przetrwać zawalone wartości życia, odpowiedzieć na pytania: "Kim jestem na tym świecie?" i "Do czego dążę? Dlaczego mieszkam? "
