Rentowność papierów wartościowych
Rentowność jest jedną z kluczowych koncepcjiteoria inwestycji. Ogólną zasadę oceny efektywności każdej inwestycji można sformułować w następujący sposób: "im wyższe ryzyko, tym wyższy plon". Jednocześnie inwestor stara się maksymalizować rentowność portfela papierów wartościowych będących w jego posiadaniu, minimalizując jednocześnie ryzyko związane z takim prawem własności. W związku z tym, aby móc wykorzystać to stwierdzenie w praktyce, inwestor musi dysponować skutecznymi narzędziami do oceny numerycznej obu pojęć - zarówno ryzyka, jak i zwrotu z inwestycji. A jeśli ryzyko, jako kategoria jakościowa, jest bardzo trudne do sformalizowania i określenia ilościowego, rentowność, w tym rentowność papierów różnego rodzaju, może być oszacowana nawet przez osobę, która nie ma dużej ilości wiedzy specjalistycznej.
Wydajność papierów wartościowych w swojej istocie odzwierciedlaprocentowa zmiana wartości papierów wartościowych na pewien okres czasu. Co do zasady, okres rozliczeniowy dla określenia wydajności trwa jeden rok kalendarzowy, nawet jeśli czas pozostały do końca leczenia papieru, mniej niż rok.
Teoria inwestycji wyróżnia kilka typówrentowność. Wcześniej powszechnie stosowano pojęcie bieżącej rentowności papierów wartościowych. Określa się ją jako stosunek kwoty wszystkich płatności otrzymanych przez właściciela w ciągu roku w wyniku posiadania pakietu papierów wartościowych do wartości rynkowej aktywów. Oczywiście takie podejście można zastosować tylko do akcji, w przypadku których można wypłacić dywidendy (tj. Przede wszystkim do akcji uprzywilejowanych) oraz do obligacji oprocentowanych, które obejmują wypłatę kuponu. Z pozorną prostotą takie podejście ma jedną istotną wadę: nie uwzględnia przepływu gotówki, który jest generowany (lub może być formowany) z powodu sprzedaży na rynku wtórnym lub spłaty przez emitenta samego instrumentu bazowego. Oczywiste jest, że z reguły wartość nawet obligacji długoterminowych jest znacznie większa niż suma wszystkich płatności kuponowych dokonywanych na jej rzecz w całym okresie jej obiegu. Ponadto takie podejście nie ma zastosowania do takiego wspólnego instrumentu finansowego, jakim są obligacje dyskontowe.
Wszystkie te wady są pozbawione innego wskaźnikaplon - plon do dojrzałości. Nawiasem mówiąc, należy stwierdzić, że wskaźnik ten został ustalony w MSR 39 w celu obliczenia wartości godziwej dłużnych papierów wartościowych. Zgodnie z międzynarodowymi standardami podobne podejście przyjęto w większości krajowych systemów rachunkowości krajów rozwiniętych.
Wskaźnik ten jest dobry pod tym względem, że nie bierze pod uwagęTylko roczny dochód w postaci dochodów z tytułu posiadania aktywów, ale także zysk z papierów wartościowych, które inwestor otrzymuje lub otrzymuje w mniejszym stopniu, niż wynikający z tego dyskonto lub premia zapłacona przy nabyciu składnika aktywów finansowych. Jeśli jest to inwestycja długoterminowa, taka dyskonto lub premia są amortyzowane przez cały okres pozostały do wykupu papierów wartościowych. Takie podejście jest wygodne, jeśli konieczne jest obliczenie, powiedzmy, rentowności obligacji rządowych, które w większości przypadków są długoterminowe.
Przy obliczaniu rentowności do terminu zapadalności inwestorPowinien sam określić tak ważny parametr, jak wymagana stopa zwrotu. Wymagana stopa zwrotu to stopa zainwestowanego kapitału, która z punktu widzenia inwestora jest w stanie zrekompensować mu wszelkie ryzyko związane z inwestowaniem w takie aktywa. W związku z tym to właśnie ten wskaźnik określa, czy oprocentowane obligacje są przedmiotem obrotu na rynku po cenie niższej lub wyższej niż wartość nominalna. Na przykład, jeśli wymagana stopa zwrotu jest wyższa niż roczna stopa kuponu, wówczas inwestor będzie starał się zrekompensować tę różnicę, dyskontując wartość nominalną obligacji. I odwrotnie, jeśli wymagana stopa zwrotu jest niższa niż roczna stopa kuponu, wówczas inwestor będzie gotowy zapłacić sprzedającemu lub emitentowi obligacji kwotę przekraczającą nominalną wartość papieru wartościowego.
