Melon kantalupa: uprawa, opis, zdjęcie

Owoc o oryginalnej nazwie kantalupa nie jestten inny jako melon znany każdemu. Ma charakterystyczny wygląd z siatką pasków na skórze i niewielkimi wymiarami (15-20 cm średnicy). Uważa się, że roślina z rodziny dyni została po raz pierwszy wywieziona z Armenii do Europy w XV wieku.

Melon kantalupa został przedstawiony na głowieKościół katolicki jako wyśmienity deser. Jest to bardzo przyjemne do papieża i wysłał do swojej posiadłości w Cantalupo (gmina w Włoszech teraz) jej nasiona do dalszej uprawy. Obecnie jest on powszechnie uprawiana kultury nie tylko w Starym Świecie, ale również w Nowym.

Opis

Ten rodzaj melona występuje również w sprzedaży podnazwa jest amerykańska, piżmowa, tajlandzka. Największe plony są obecnie gromadzone w Tajlandii. Roślina ma charakterystyczne owalne okrągłe owoce o gęstej i gęstej skórce z osobliwą siatką. Długość melona nie przekracza średnio 20 cm, miąższ od żółtego do jasno pomarańczowego, słodki, pachnący.

Wartość produktu

Melon kantalupa, żółty miąższ, który manieporównywalnie aromat i delikatny smak, jest cennym produktem spożywczym. Owoce słyną z wysokiej zawartości kwasu askorbinowego, który ma korzystny wpływ na stan odporności i pomaga organizmowi radzić sobie z wirusami i infekcjami. Dobry melon jest również z punktu widzenia dietetyki, ponieważ inozyna obecna w miazdze zapobiega tworzeniu się cholesterolu i gromadzeniu tłuszczu, a także wzmacnia włosy. Tajski melon (zdjęcie powyżej) zawiera rekordową ilość karotenu, a także kwasu foliowego, witamin z grupy B, błonnika.

Z reguły jedzenie jest świeże. Ponadto melony są wykorzystywane do przygotowywania różnych deserów, sałatek warzywnych i owocowych, nadzień piekarniczych, dżemów.

Roślina o małych, ale bardzo smacznych owocachInteresuje nas nie tylko uprawa przemysłowa, ale także właściciele małych gospodarstw. Jest to jedyny rodzaj melona, który jest szeroko i skutecznie uprawiany w całej Europie Zachodniej, w tym w Rosji.

Zalety i wady kultury

Przede wszystkim należy powiedzieć, że melonkantalupa jest przodkiem prawie wszystkich europejskich odmian i bliskim krewnym z Azji Środkowej. Kultura ma wiele pozytywnych cech i wad:

Charakterystyczna szorstka skórka siatki zapobiega pękaniu owoców przed nadmierną wilgocią.
Roślina jest doskonale przystosowana do mokrego i chłodnego lata.
Melon kantalupa dojrzewa 2-3 razy szybciej niż azjatyckie odmiany.
Roślina charakteryzuje się wysoką odpornością na taką chorobę, jak mączniak prawdziwy - plaga melonów w deszczowe lato.
Pod względem wielkości kantalupa gorszy od azjatyckich krewnych, mniej pachnący, ale nadal ma wysokie właściwości smakowe.
Przez długi czas nie jest przechowywany, dlatego zaleca się go spożywać w ciągu pierwszych 2-3 tygodni po pobraniu, po 1-1,5 miesiącach owoce tracą całą atrakcyjność.

Melon kantalupa: uprawa

Eksperci doradzają, aby wybrać do sadzeniamiejsce odrębne od innych kultur. Powinien być dobrze oświetlony i ogrzewany przez słońce, bez zimnych przeciągów i wiatrów. Południowe zbocza tego obszaru są najbardziej optymalne pod tym względem. Tajski melon (w artykule przedstawiono zdjęcie owoców) preferuje glebę lekką, która przepuszcza dobrze wilgoć i powietrze, uprawiana i z neutralną reakcją środowiska. Najlepiej jesienne zastosowanie materiału organicznego (kompostu, obornika) do niezbyt głębokiego kopania (do 30 cm), w ilości 5-6 kg na metr kwadratowy powierzchni. Roślina jest higrofilna i wymaga obfitego systematycznego podlewania.

Sadzenie melona odbywa się bezpośrednio w ziemi lub sadzonkach, przy czym druga opcja jest preferowana w zimnych regionach. Wyokrętowanie przeprowadza się, gdy tylko gleba dobrze się nagrzeje (+ 18 ° C).

Opieka nad melonem

Roślina jest niezwykle bezpretensjonalna i rośniemoże nie tylko doświadczony ogrodnik, ale także absolutny początkujący. Kantalupa Melon dała początek wielu odmianach, ale podstawy opieki nad nimi wszystkie takie same. Podobnie jak wszystkie melonów, to jest bardzo trudne do poziomu wilgoci w glebie, zwłaszcza w okresie bardzo suchych i na gorąco.

Wiosną, po zejściu z pokładu, melony powinny być hodowane,jeśli istnieje zagrożenie nawrotu przymrozków. Dalsza pielęgnacja polega na pieleniu, płytkim poluzowaniu po podlaniu i nawożeniu preparatami mineralnymi. Pod dojrzewającym owocem konieczne jest wykonanie podszewki, aby chronić je przed wilgotną glebą, ponieważ może to doprowadzić do jej rozkładu. W okresie aktywnego wzrostu roślin zaleca się nawożenie nawozami azotowymi, a po kwitnieniu i w czasie wytwarzania melona zaleca się stosowanie nawozów fosforowych i potasowych.

Bezpośrednio podczas okresu dojrzewania zaleca się zmniejszenie podlewania, aby były bardziej aromatyczne i słodkie.

Gatunki melona kantalupa

Obecnie melon kantalupa nie jest takipopularna, jak kilka lat temu, ale wciąż amatorzy ogrodników od czasu do czasu zwracają się ku procesowi jej kultywacji. Jednakże nadal trwają prace nad selekcją. Poniższe dwie odmiany są najbardziej obiecujące.

Iroquois to nowa klasa East Americankantalupa. Roślina jest potężna, ma długie rzęsy i ciemnozielone duże liście. Daty zapadalności są średnie. Owoce są wyraźnie podzielone na segmenty z grubą siatką na skórze, owalne, waga wynosi średnio 1,2-1,7 kg. Zawartość cukru wynosi 12-13%. Opuszczanie jest powszechne w przypadku kantalupa, więc zbiór owoców musi być wykonany na czas, nie dopuszczając wysypki. Roślina ma wysoką odporność na choroby.
Blondie - nowa rasa selekcji z dobrymi wynikamicechy. Okres dojrzewania jest średni - 80-85 dni od momentu sadzenia. Hybryda należy do słynnego francuskiego sortownika Charente, charakteryzującego się wysoką plastycznością środowiskową, czyli zdolnością do dostosowania się do warunków klimatycznych, poziomu wilgotności, właściwości gleby. Roślina jest potężna, z długimi krzaczastymi biczami. Owoce są małe, spłaszczone lub owalne, o wadze do 600 g, nie mają charakterystycznej siatki na skórze, podzielone na segmenty. Jasno pomarańczowy miąższ ma słodki smak i wyrazisty smak. Odmiana jest odporna na zgniliznę korzeni.

Nie sposób nie wspomnieć o odmianach kantalupa, któreotrzymali największą dystrybucję w 50. wieku ubiegłego stulecia: Prescotta zwyczajna, brodawkowata i cienko oskórowana, karmelita, najlepszy wczesny angielski, paryski.