Generał Lebed w armii i wielkiej polityce

Latem 1992 roku w Mołdawii, ostatnioktóra stała się niepodległym krajem, miały miejsce wydarzenia, które dziś, ponad dwie dekady później, wolą nie pamiętać. Tylko jak duża skala nabył ten mało znany wojnę, z wyjątkiem mieszkańców Naddniestrza, pamiętasz chyba Odessans którzy widzieli skutki masakry i na lokalnych kanałach telewizyjnych (nagranie nigdy potem powtórzone) oraz osobiście ogląda uchodźców z Tyraspol i Bender, masowo przychodzą do nagle stał się miastem granicznym. Podobnie jak w czasie wojny, wsiedli do wagonów towarowych.

Wkrótce nazwisko bohatera stało się znane, zdecydowaniektóry zakończył tę masakrę. Według relacji naocznych świadków, generał Lebed objął mołdawskie oddziały przygotowujące się do przekroczenia Dniestru ogniem artylerii, a następnie groził, że wejdzie ze swoimi spadochroniarzami w Kiszyniowie i przywróci tam porządek.

Spadochroniarze rzadko zajmują wysokie stanowiska wojskowe. Nie są nauczane strategii, dużo "skrzydlata piechota" - rozwiązanie zadań taktycznych. Na przełomie ostatnich dziesięcioleci istnienia Związku Radzieckiego, grupa desantowa zaczęła być wykorzystywana do rozwiązywania konfliktów między grupami etnicznymi. Generał Lebed zarządził rozproszenie wiecu w Tbilisi w kwietniu 1989 r., Kiedy to zmarło 18 jego uczestników. Po tym, jak wyśmiewał próbę ekstradycji tych aktów protestu na wyjątkowo pokojowych, zadawanie prostych pytań na temat treningu sportowego starszej kobiety, z którą spadochroniarz nie mógł nadążyć, mówiło o nim.

Weteran Afganistanu, kawaler czterech rozkazów, onnaprawdę wyróżniał się wśród "generałów parkietów". męski wygląd w połączeniu z aforystyczna sposób kontrowersji i ponury, ale dobrym poczuciem humoru, kogoś, kto błędnie uważa szorstki żołnierza. Zdolność wyrażania istoty żywe i jasne sytuacji lekceważenie norm poprawności politycznej, stał się jedną cechą, która odróżnia generał Alexander Lebed.

W tym samym czasie za zewnętrzną bezpośredniością było rozsądneostrożność, manifestowana w 1991 roku podczas wydarzeń sierpniowego puczu, a dwa lata później, kiedy czołgi zastrzeliły budynek Rady Najwyższej. Wtedy łatwo było być wśród "dusicieli wolności", "satraps" i nałożyć karierę na gruby krzyż. Nie, generał Lebed nie odmówił wykonania rozkazu, ale nie wykazał specjalnej inicjatywy, tak charakterystycznej dla jego charakteru.

Ale w 1996 roku, kiedy cały KremlPrzywódcy wycofali się z rozwiązania problemu czeczeńskiego, podpisał umowę z przywódcami bojowników, którzy początkowo wielu ludzi rozumiało jako zdradę. W rzeczywistości, jako prawdziwy żołnierz wojskowy, generał Lebed zdał sobie sprawę, że zwycięstwo metodami stosowanymi przez wojnę było niemożliwe do zrealizowania, potrzeba było wytchnienia, by podjąć właściwe decyzje.

Oczywiście taka kolorowa postać nie mogłabyć ignorowanym przez ówczesnych technologów politycznych. W nadziei na oswojenie charyzmatycznego żołnierza wojskowego i narodu, ówcześni władcy losów tego kraju uczynili z niego kuszącą propozycję, której sednem było odwrócenie uwagi niektórych kandydatów na prezydenta. Zgodził się generał Lebed.

Kariera polityczna doprowadziła go dosiedziba gubernatora na terytorium Krasnojarska. W tym procesie widać było pragnienie Borisa Berezowskiego, by obserwować jego interesy, finansując kampanię "czarną gotówką". Jednak oczekiwania się nie spełniły.

Łabędź nie był bardzo udanym liderem. Trudniej było kontrolować krawędź niż pułk desantowy. Walka z władzą kryminalną Bykow zakończyła się taktycznym zwycięstwem, ale generalnie sukcesy gospodarcze regionu pozostawiały wiele do życzenia.

Śmierć generała Lebieda spowodowała katastrofę lotnicząszeroki rezonans publiczny. Większość obywateli Rosji nie chciała uwierzyć w zbieg okoliczności. Wydawało się wielu, że wyeliminowano bardzo realnego pretendenta do stanowiska prezydenckiego, co wprowadziłoby prawdziwy porządek wojskowy w tym kraju.

Fakty raczej obalają tę opinię.