Słowa onomatopeiczne - jak odróżnić i jakie części mowy włączyć

Takie niezwykle interesujące zjawisko jakSłowa onomatopeiczne lub onomatopeja występują w prawie wszystkich językach świata, ale z jakiegoś powodu zarówno języki rodzime, jak i obce są często pomijane. Na lekcjach języka rosyjskiego słowa te są wymieniane niedbale, tylko podczas badania wykroczeń. Te dwie grupy mają wspólne cechy, na przykład problemy z tworzeniem słów.

Wyróżniaj wykrycia od onomatopei bardzołatwe: pierwsze wyraźne uczucia, nie nazywanie ich - "och", "ach" i tak dalej. Ale onomatopeiczne słowa naśladować dźwięk, jak „Bang”, „kliknij”, „meow”, i tak dalej .. Oczywiście, taka symulacja nie jest doskonały, ale jest nosicielami języka, co do zasady, jest jasne, bez dalszych wyjaśnień. Ciekawe jest również to, że nie będąc w pełni częścią mowy, onomatopeja ma pewien rodzaj semantyki, to znaczy ten "zbiór dźwięków" nie jest pozbawiony pewnego znaczenia. Dodatkowo, semantyka onomatopoeia nie zmienia się w zależności od kontekstu, że podczas gdy wartość wykrzykniki może być dokładnie określona w zależności tylko od tonu i sytuacji językowej.

Jednak słowa onomatopeiczne są bardzosą ważne, zarówno w języku rosyjskim, jak i w innych językach. Właśnie z onomatopeją mowa i zestawienie przedmiotów, zjawisk, żywych istot zaczynają się formować ze słowami, które je wyznaczają. Na przykład wiele małych dzieci zobaczy upadek jako "boo", a samochód - "bi-bi". Ponadto, czasami te słowa stają się niezależnymi częściami mowy, szczególnie dobrze widoczne na przykładzie języka angielskiego.

Co ciekawe, prawie cała różnorodnośćdźwięki świata można wyrazić słowami onomatopeicznymi. Przykłady są niezwykle proste - każde dziecko przedstawi brzęczenie pszczoły lub szelest trawy, szczekanie psa i beczenie owcy. To prawda, że ​​w różnych językach zabrzmi to zupełnie inaczej, co wydaje się interesującą cechą tego zjawiska.

Odpowiednik rosyjskiego "koguta" po francusku -"cocorico", a po angielsku - "cock-a-doodle-doo". Poza tym japońskie koty nie przypominają włoskiego. Powodem tego jest złożona natura powstawania oryginalnych dźwięków. Ponieważ aparat mowy ludzkiej nie może doskonale przekazać całej różnorodności szeleszczących, piskliwych, szeleszczących i szumiących, jedynym wyjściem jest naśladowanie ich w przybliżeniu, przyjmując za podstawę tylko pewną charakterystyczną część dźwięku. Ponadto istnieje subiektywne postrzeganie tego samego dźwięku przez różnych ludzi, dlatego

Słowa onomatopeiczne w różnych językach różnią się od siebie, ale jednocześnie mają pewną wspólną podstawę.

Angielski w sensie użyciaonomatopeja jest niezwykle interesująca, ponieważ w niej są szeroko stosowane. Brzęczący dźwięk - brzęczenie - przeszedł do rzeczownika i czasownika o podobnym znaczeniu, tak samo stało się z sykiem - syczeniem. I jest wiele takich angielskich słów pochodzących z onomatopei. Nawiasem mówiąc, w języku rosyjskim są też takie przypadki, kiedy słowa onomatopeiczne zamieniają się w niezależne części mowy, jednak większość z nich należy do slangu internetowego.