Wahadło Foucaulta i jego wpływ na kulturę światową

Wahadło Foucaulta - urządzenie, które wyraźnie to pokazujeObrót Ziemi wokół osi. Jego nazwa pochodzi od jego wynalazcy, francuskiego naukowca Jean-Leona Foucaulta, który po raz pierwszy zademonstrował swoją działalność w Paryskim Panteonie w 1851 roku. Na pierwszy rzut oka urządzenie wahadła nie jest niczym skomplikowanym. Jest to prosta piłka zawieszona na kopule wysokiego budynku na długim sznurze (67 metrów w czasie pierwszego eksperymentu). Jeśli popchniesz wahadło, to po kilku minutach piłka nie będzie poruszać się po prostej amplitudzie oscylacji, ale "wypisze ósemki". Ten ruch daje piłkę obrotowi naszej planety.

Teraz oryginalne urządzenie jest przechowywane w ParyżuMuzeum Rzemiosła w kościele św. Marcina w polu, a jego kopie są szeroko replikowane i wykorzystywane w licznych muzeach nauk przyrodniczych. Z jakiegoś powodu wahadło Foucaulta zostało użyte jako argument na korzyść nieistnienia Boga w jego rodzimych przestrzeniach. Jednak niewinna pomoc wizualna została przeznaczona na szerszą sławę - literacką. Bo to była nazwa słynnej powieści.

Praca Umberto Eco "Wahadło Foucaulta" po prawejuważany za wzór postmodernizmu. Autor, bardzo dobrze czytająca i erudycyjna osoba, dosłownie umieszcza czytelnika w sen z cytatami, aluzjami i odniesieniami do innych dzieł literackich, faktów historycznych i źródeł. Fani tego pisarza powinni czytać jego książki, mając pod ręką duży słownik encyklopedyczny. Ale Eco nie chce wstrząsnąć swoją wiedzą i oświecić ludzi - jego plan jest bardziej ambitny.

Fabuła książki wydaje się dość realistyczna: student Kazobon napisał pracę naukową o zakonie templariuszy. Zostaje przyjacielem Belbo i Dtotallevi, pracowników wydawnictwa "Garamon". Co więcej, narracja wsuwa się nieznacznie z solidnego podłoża rzeczywistości w mgliste pole nieprzetestowanych hipotez, założeń, ezoterycznych fantazji i mitów. Na czele czytelników znajdują się fakty historyczne o templariuszach, a także długie cytaty z Kabały, Różokrzyżowskie Śluby Chemiczne, a także formuły gnostyczne i informacje o magicznym znaczeniu postaci pitagorejskich. Bohater powieści "Wahadło Foucaulta" myśli o pośmiertnym losie organizacji templariuszy, zwłaszcza po tym, jak pewien pułkownik przyszedł do wydawnictwa, pozostawiając im "Plan Rycerzy Zakonu Świątyni", który jest śledzony od stuleci. Fakt, że nazajutrz wojsko znika bez śladu, tylko wzmacnia przekonanie Kazobona, że ​​dokument nie jest fałszywy.

Stopniowo główna bohaterka całkowicie przegrałakopnął twardy grunt prawdy. Pavlikianie i różokrzyżowcy, zabójcy, jezuici i nestorianie zastępują go prawdziwymi ludźmi. Sam Kazabon staje się "obsesyjnym", całkowicie wierzącym w Plan, chociaż jego przyjaciółka Lia zapewnia, że ​​dokument jest tylko kalkulacją sprzedającego z kwiaciarni. Ale jest już za późno: rozgrzana wyobraźnia mówi bohaterowi, że powinni szukać opozycyjnej osi świata w paryskim kościele św. Marcina, gdzie obecnie znajduje się Muzeum Rzemiosła i gdzie wahadło Foucaulta kołysze się pod kopułą. Tam są atakowani przez tłum innych "obsesji", którzy chcą wykorzystać plan i otworzyć klucz do absolutnej władzy - hermetycy, gnostycy, pitagorejczycy i alchemicy. Zabijają Belbo i Leah.

Co chciałem powiedzieć w powieści "Wahadło Foucaulta" UmbertoEco? Że ezoteryk jest opium dla intelektualistów, jako religia dla ludzi? Czy można go dotknąć, wyjść do prawdziwego świata, jak z pudełka Pandory? Czy też poszukiwanie złotego klucza, za pomocą którego można kontrolować cały świat, obraca się z tym, że poszukiwacz staje się pionkiem w grze nieznanych sił? Autor udziela czytelnikowi odpowiedzi na to pytanie.