Grzechotnikowa rtęć

W XVII wieku Johan Kunkel po raz pierwszy otrzymał grzechotkęrtęć. Przepis na stworzenie tego związku jest opisany w jego książce, która została opublikowana po śmierci alchemika. Po odkryciu grzechotnika rtęć nie była używana do 1800 roku. Recepta na połączenie została otwarta przez Edwarda Howarda. Naukowiec zbadał wiele swoich właściwości. Dokładny skład chemiczny związku został określony przez Liebiga w około 1824 roku.

Należy zauważyć, że przed tym wydarzeniem wW 1807 roku Forsythe opatentował użycie substancji jako inicjatora detonacji dymnego proszku. W 1836 r. Powstał pistolet, w którym użyto amortyzatora. Zapalniki uderzeniowe w Rosji zaczęły produkować w 1843 roku. W 1867 roku Nobel wynalazł detonator, który z powodzeniem zastosowano do detonacji dynamitu.

Grzechotnikowa rtęć jest dość toksycznym związkiem. Ale jego głównym niebezpieczeństwem, jak się okazało, nie jest zjadliwość.

Struktura grzechotanych soli została ostatecznie rozszyfrowana do 1890 roku. Te związki w nauce nabyły bardziej ścisłą nazwę - piorunującą ("błyskawica").

Przez wiele lat grzechotała rtęćładunki prochu strzelniczego i dynamitu. Jednak w ostatnich latach stosowano również inne związki. Na przykład, nowe inicjujące materiały wybuchowe to tercere i azydek ołowiu. Według naukowców ta ostatnia jest dziś główną.

Grzechotnikowa rtęć "boi się" wilgoci. Ponadto, jak pokazuje praktyka, nie zawsze jest ona zdolna do wywoływania wtórnej aktywności związku i często wymaga dodatkowego detonatora.

Rtęć rtęci przedstawiona jest w postaci szarej lubbiały krystaliczny proszek. W stanie suchym wykazuje dużą wrażliwość na wstrząsy, ogień, tarcie i inne wpływy. Wybuch następuje, gdy związek jest wystawiony na działanie stężonego kwasu siarkowego. Rozkład lotnej rtęci jest spowodowany stężonymi kwasami, a także wrzącymi i działaniem soli alkalicznych.

Wzór rtęci (grzechotnika) Hg (CNO) 2.

Z roztworu wodnego krystalizacja hemihydratu żółty kolor (ze względu na obecność zanieczyszczeń, produkt hydrolizy). Nie różni się dobrą rozpuszczalnością w etanolu.

Biała modyfikacja wykazuje zauważalną stabilnośćoraz na czynniki termiczne i chemiczne. Wrażliwe na działanie światła słonecznego - w trakcie napromieniania zaczyna ciemnieć i warstwy powierzchniowe tworzy rtęć.

Szybkość spalania jest rzędu 15,5 mm / s. Istnieje aktywna reakcja rtęci z magnezem lub aluminium, zwłaszcza w obecności wilgoci. Może to spowodować wybuch. W związku z tym nie należy dopuszczać do kontaktu rtęci grzechotnika z tymi metalami.

W suchej postaci związek wykazuje raczej powolną reakcję z miedzią, srebrem, kadmem. Bez względu na stan (mokry lub suchy) nie wchodzi w interakcje ze stalą lub żelazem.

Pod wpływem uderzenia związek ulega rozkładowi, a niewybuchający. W warunkach wilgotności około trzydzieści procent traci całkowicie czułość. W temperaturze ponad pięćdziesięciu stopni zaczyna się powolny rozkład rtęci. Dzieje się tak nawet w suchych warunkach. W temperaturze 90-95 stopni w ciągu kilku dni związek ulega całkowitemu rozkładowi. W takim przypadku powstaje żółta, niewybuchowa substancja. Podczas mieszania 10% etylorawitu w związku, związek wykazuje stabilność w temperaturach do osiemdziesięciu stopni.

Spalanie pod ładunkiem, skompresowane luzem,przechodzi w detonację. Znaczące zagęszczenie związku pomaga stracić właściwości inicjującego materiału wybuchowego. Prędkość detonacji wynosi 2300 m / s, jeżeli gęstość wynosi 1,25 g / cm3. Ciepło eksplozji wynosi 1,79 MJ / kg. Objętość produktów detonacji wynosi 315 l / kg.

Prasowanie zapalników i detonatorów odbywa się pod ciśnieniem 250-300 kg / cm2.