Kto napisał Pinokia? Bajka dla dzieci lub utalentowana mistyfikacja

Kto napisał "Buratino"? Na to pytanie odpowie większość czytelników w każdym wieku zamieszkałych w przestrzeni postsowieckiej. "Złoty klucz, czyli Przygody Buratino" to pełny tytuł baśni napisanej przez radzieckiego klasyka Aleksieja Nikołajewicza Tołstoja, po opowieści o przygodach Pinokio Carlo Collodi.

Od początku pojawienia się opowieści o Tołstojaspory - co to jest, transkrypcja, retelling, tłumaczenie, literackie traktowanie? Po powrocie na emigrację w latach 1923-24, Aleksiej Nikołajewicz postanowił przetłumaczyć bajkę Collodi'ego, ale pojmały go inne idee i idee, a losy jego osobistego losu zostały usunięte z książki dla dzieci. Przez Pinokio Tołstoj powraca dziesięć lat później. Czas był inny, okoliczności życia się zmieniły - wrócił do Rosji.

Tołstoj właśnie przeszedł atak serca i wziąłkrótki czas na ciężką pracę nad trylogią "Chronicle". I zdumiewające, zaczyna od dokładnego śledzenia fabuły oryginalnego źródła, ale stopniowo oddala się od niego, więc jeśli był tym, który napisał Pinokia lub był zmodyfikowanym Pinokiem, można argumentować, że to właśnie robią literaturoznawcy. Pisarz nie chciał, aby jego historia była całkowicie moralizująca, tak jak to było w przypadku Collodi. Sam Aleksiej Nikołajewicz przypomniał, że na początku próbował tłumaczyć włoskiego, ale okazało się to nudne. Popchnął go do radykalnej zmiany tego spisku S. Ya Marshak. Książka została ukończona w 1936 roku.

I sprawia, że ​​Tołstoj Pinokio i jego przyjaciele całkowicieinni niż bohaterowie opowieści o Pinokio. Autor chciał, aby czytelnicy poczuli ducha zabawy, gier, awanturnictwa. Muszę powiedzieć, że mu się to udaje. Tak więc pojawiają się linie fabuły paleniska namalowane na starym płótnie, ukryte pod nim tajemnicze drzwi, złoty klucz, którego szukają bohaterowie, i które powinny otworzyć te tajemnicze drzwi.

Nie oznacza to, że w ogóle nie ma baśni.moralizujące maksymy. Ten, który napisał Buratino, nie był im obcy. Dlatego drewniany chłopak uczy i krykieta, który mieszka w papieskiej komnacie Carlo (bezużyteczna!), I dziewczyna Malwina, która ponadto zamyka winnego bohatera w szafie. I jak każdy chłopiec, drewniany człowiek próbuje zrobić wszystko po swojemu. I uczy się wyłącznie na własnych błędach. W ten sposób wpada w łapy oszustów - lis Alice i kota Basilio - chcący szybkiego wzbogacenia się. Słynne pole Cudów w krainie głupców to prawdopodobnie najsłynniejsza bajkowa metafora, choć nie jedyna, sam Złoty Klucz też jest tego warty!

Fabuła Carabas-Barabas, wyzyskiwaczalalki, które chcą znaleźć sekretne drzwi, zabierają naszych bohaterów do tych sekretnych drzwi, za którymi znajduje się zupełnie nowy teatr lalek "Błyskawica". Szczęśliwi ludzie lalek będą uczyć się, a wieczorami grać w nią.

Popularność spadła na Tołstoja niewiarygodna. Dzieci nie myślały o tym, kto pisał Buratino, z przyjemnością czytały książkę, a było jej tylko 148 razy wydane w ZSRR, przetłumaczone na wiele języków świata i wielokrotnie przesiewane. Pierwsza adaptacja filmowa została wydana w 1939 roku, a reżyserem filmu został A. Ptushko.

Opowieść o Tołstoja jest również interesująca dla dorosłych. Mistrzowski stylista i szyderca, autor odsyła nas do Fonvizinsky "Nedoroslyu" (lekcja Pinocchio, zadanie z jabłkami), dyktando, że bohater pisze palindrom Fet: "A róża spadła na łapę Azora" Nemirowicz-Danchenko, potem Meyerhold, a także fakt, że Pierrot został spisany z A. Bloku, cytuje wielu krytyków literackich.

Szczęśliwe, sowieckie dzieciństwo przeszło z toffi Golden Pin i sosem Pinocchio, teraz nazwałem to promowaną marką.

I tak jak poprzednio, dzieci i rodzice czytają i ponownie czytają bajkę, która uczy dobra bez żmudnego budowania.